Glen Grant

Zakład Glen Grant założyli bracia James i John Grantowie w 1840 roku w Rothes, nad rzeką Spey. Grantowie byli wcześniej współwłaścicielami zakładu Abelour, w końcu postanowili jednak założyć własną gorzelnię. Ich podobizny w strojach szkockich górali, którzy siedzą obok beczki z whisky do dzisiaj zobaczymy na etykiecie whisky Glen Grant. Część oryginalnych budynków destylarni, wybudowanych przez braci wokół niewielkiego podwórka, zachowała się do dnia dzisiejszego. Większa część zabudowań gorzelni pochodzi jednak z lat 80. XIX wieku.
Głównym powodem założenia destylarni właśnie w Rothes był dostęp do dobrej jakości wody z Caperdonich Well (inne źródło podaje, że wodę bracia czerpali z niedalekiego Black Burn).
Grantowie mieli duże doświadczenie i dużą wiedzę w dziedzinie produkcji i handlu whisky. Odnieśli duży sukces rynkowy. Nie zawsze działali zgodnie z prawem. John zajmował się najpierw przemytem whisky. Miał licznych odbiorców, którzy zasmakowali w nielegalnym destylacie. Zakład Grantów tygodniowo produkował  ponad 6 tysięcy litrów destylatu. Bracia byli w regionie Speyside pionierami wykorzystania w gorzelni energii elektrycznej. W 1860 roku ich firma nazywała się John & James Grant. Zakład prowadzili aż do śmierci. John Grant umarł w 1864 roku, a James w 1868 roku.
Gorzelnię przejął syn Jamesa, noszący imię po ojcu, zwany majorem. Był to człowiek o despotycznym usposobieniu, surowy dla rodziny. Pracownikom zakładu pozwalał jednak pod koniec zmiany na wypicie drinka („na drogę”) i na zabranie do domu jednej butelki whisky miesięcznie. Pod koniec XIX wieku, w 1897 roku, kiedy wzrósł popyt na whisky, major James wybudował drugi zakład – Glen Grant 2 (Caperdonich). Po bankructwie Pattisonów, na skutek załamania na rynku alkoholowym, major musiał zamknąć obie gorzelnie.
Major James Grant działał w branży whisky przez 60 lat, a następnie przekazał gorzelnię wnukowi – Douglasowi Mackessackowi (jego synowie już nie żyli). Zakład Grantów wraz z przyległymi terenami wyglądał już wtedy bardzo atrakcyjnie, gdyż major James urządził wokół gorzelni malownicze ogrody, ozdobione oczkami wodnymi i drzewami owocowymi. Na skale w ogrodzie stała mała szafka, a w niej butelka whisky Glen Grant przeznaczona do degustacji. Major przyczynił się też do rozwoju linii kolejowej, dzięki której pociągi jeżdżą przez Rothes.
Major James był pierwszą osobą, która na początku wieku XX oferowała w Szkocji  whisky single malt.
W 1952 roku firma Grantów połączyła się z firmą George & J. G. Smith Ltd i z fuzji tej powstała The Glenlivet & Glen Grant Distilleries Ltd. W 1972 roku dołączył do nich Thomson & Co. Ltd i zakład  Longmorn.
Douglas Mackessack w 1978 roku postanowił odejść z interesu, tym samym rodzina Grantów, po 138 latach przestała działać w branży whisky. Nowym właścicielem Glen Grant został Chivas Brothers Ltd., wchodzący w skład koncernu Seagram. W latach 70. XX wieku Glen Grant przeszedł modernizację i rozbudowę. W zakładzie zainstalowano cztery nowe kotły o kształcie dzwonu do pierwszej destylacji i cztery nowe kotły z chłodnicami zwiększającymi nawrót flegmy do drugiej destylacji.
Single malt Glen Grant jest bardzo popularny, zwłaszcza w Europie. Ogromną popularność zdobył we Włoszech. Sukces we Włoszech zawdzięcza Armando Giovanniemu z Mediolanu, właścicielowi hotelu, który w 1951 roku sprowadził ze Szkocji 50 skrzynek 5-letniego Glen Granta. Szkocka whisky doskonale przyjęła się na włoskim rynku i w 1970 roku sprzedano w tym kraju już 60 tysięcy skrzynek, a w 2002 roku około pół miliona. Pod koniec XX wieku 70% whisky kupowanej przez Włochów pochodziło z zakładu Glen Grant.
Single malt Glan Grant przez długi czas butelkowany był na miejscu jako wersja 5- i 10-letnia, bez oznaczenia wieku. Na rynku są też wersje 15- i 21-letnia oraz wiele wersji pochodzących od niezależnych dystrybutorów i wersje rocznikowe. Destylat Glen Grant wchodzi w skład blendów, m. in. Chivas Regal i Passport.
Zakład Glen Grant posiada własne Visitor Centre. Jest częścią Szlaku Whisky w Speyside.

Poprawna wymowa słowa Glen Grant: